ទំនួញថ្មភ្នំ

កំណាព្យ ទំនួញថ្មភ្នំ

(បទកាកគតិ)

១/ ធម្មជាតិជាភ្នំ មិនចេះទួញយំ

រីងរៃសោកា នឹកស្តាយស្រណោះ

ឈឺចាប់ខ្លោចផ្សា ឈឺដោយមនុស្សា

ហារស្តីមិនរួច។

២/ គេធ្វើបាបខ្ញុំ អាងខ្ញុំជាភ្នំ

ភ្នំតូចភ្នំស្រួច ពុំត្រាប្រណី

អាងចិត្តខ្ញុំកួច កំពូលភ្នំស្រួច

រលាយបាត់បង់។

៣/ ធម្មជាតិជាភ្នំ មិនចេះទួញយំ

មានចិត្តស្មោះត្រង់ ដល់មនុស្សម្នីម្នា

កាន់ឆ្ពោះតម្រង់ ឲ្យចិត្តមូលស្លុង

គន់មើលធម្មជាតិ។

៤/ ធម្មជាតិលើភ្នំ រុក្ខតូចធំ

សុទ្ធតែជាញាតិ បងប្អូនដីភ្នំ

រុក្ខឯទៀត សម្រស់ធម្មជាតិ

ដុះលើដីខ្មែរ។

៥/ ភ្នំទួញអាសូរ ធ្លាប់តែសម្បូរ

លើដីស្រុកស្រែ រួមរស់សុខសាន្ត

តាំងពីបុព្វេ ដីភ្នំជាកេរ

សម្បត្តិធម្មជាតិ។